Εγώ – Ελεύθερες Ώρες 1966

Εγώ

Ένα μόριο ύπαρξης

ριγμένο στο χώρο

συνθέτω το τίποτα.

Ένας φόβος μια ελπίδα,

μια πορεία στο άπειρο

κυνηγώντας τη χίμαιρα,

μου στερούνε το φως.

Πιάνω ανώριμη ύλη

και λαξεύω μελτέμια.

Γαλάζια δρομάκια

της ανάγκης φευγιό.

Ψηλά στήνω ταμπού

που ποτέ δεν τα φτάνω,

κρύβω πάντα απ’τη σκέψη μου

της αλήθειας τον όλεθρο.

Κι αν κυρίαρχος νιώθω,

πεζοπόρος του σήμερα

μιας ιδέας ερωμένος

γήινος σκλάβος μικρός.

Τρέχω πίσω απ’τον ήλιο

κι ανασταίνω τη θλίψη.

Παραμύθι το χειμώνα

σε κρουστάλινους κάμπους

χαροκόπος διωγμένος.

Χρυσαλίδες αυγής

μιας ημέρας ατέλειωτης

από ήλιο λουσμένης

την καρδιά μου ζητάνε

μα εγώ μένω στο άπειρο…