Άδικα – Μνήμες 1983

Άδικα

Ατσάλινη ματιά

του φεγγαριού, καθρέφτης.

Αγέλαστος και σιωπηλός

σκοτώνω τα όνειρά μου.

Πιάνω το άσπρο σύννεφο,

μαζί του ταξιδεύω.

Γίνομαι μπόρα και βροχή,

και μες τη λάσπη πέφτω.

Εφιάλτης είν’ οδηγητής,

πέσαν οι Θερμοπύλες

Αδιάντροπα γελάν οι δειλοί,

κουφάρια καλοζωισμένα

΄νας μονομάχος του χαμού,

το θάνατο αγκαλιάζω.

Το δίκιο είναι δύναμη,

δεν μπόρεσα ν’αντέξω.

Άοπλος μάχες ξεκινώ,

εχθρός μπροστά και πίσω.

Μάταια χρόνια πολεμώ,

ξαμάρτωτος, μονάχος.

Καμερούν 30-10-82