Καθηγητή μου – Ελεύθερες Ώρες Β’ 1976

Καθηγητή μου

Και σε θυμάμαι.

Και σε θυμάμαι όπως ήσουνα

της δυτικής κουλτούρας γυιός

απ’ τη μιλιά, το φέρσιμο

λογιών κουτσομπολιά.

Δυό μάτια λάμπαν ανοιχτά

κι απόχαυνοι ξεμέναμε

ως του σχολειού το διάλειμμα.

Σα να’ταν χθες

όντας τα λόγια σου απαλά

μπαίνανε στις καρδιές μας.

Δάσκαλος των ελληνικών,

καθηγητής και φίλος.

Κι ένα πρωί το μήνυμα:

Θάνατος και κατάρα.

Το μοιρολόι των αδελφών

που σ’είχανε σπουδάσει

χαροκαμμένες Αντιγόνες.

Λουλούδι, δέντρο τσακισμένο,

το άλικο γαρύφαλλο

στο αίμα σου πνιγμένο.

Και ο χτεσινός ξένος εχθρός,

φίλος, αδέλφι πάλι.

Ορθάνοιχτα τα μάτια μας

ο ένας τον άλλονε κοιτά.

Γιατί πεθάναμε αδελφέ;

Ποιόν βλάψαμε; Γιατί;

Μεξικό, 23-2-74